از جفاى همسر بى مهر فریاد اى پدر
کز دل و جانم برآورده است فریاد اى پدر
در جوانى گوهر عمر مرا از من گرفت
تا که مامون دختر خود را به من داد اى پدر
آنچه با من کرد ام ‏الفضل دون کى مى ‏کند
همسرى با همسرش اینگونه بى داد اى پدر
یک طرف زهر جفا و یک طرف سوز عطش
غنچه‏ ى نشکفته‏ ات را داد بر باد اى پدر
بیشتر از زهر کین از تشنه کامى سوختم
سوختم چون صیدى اندر دام صیاد اى پدر
بسکه فریاد از عطش کردم که تاثیرى نداشت
شد درون سینه ‏ام خاموش فریاد اى پدر
آخر آمد بر سرمن محنتى که بارها
چهره‏ ام بوسیدى و کردى از آن یاد اى پدر
روز مرگم شد بیا بر غربت من گریه کن
چون که گفتى ذکر خوابم شام میلاد اى پدر
در خراسان من به دیدارت شتابان آمدم
نک بیا از بهر دیدارم به بغداد اى پدر
گر نمى ‏آیى مرا بر سر من آیم در برت
مرغ روحم چون شود از بند آزادى اى پدر

نشسته ام بنویسم حرم، حرم، بانو  

                      چه خوب شد که دوباره کبوترم، بانو

نشسته ام بنویسم مرا به فم ببری

                         دو هفته ای شده اصلا نمی‌پرم، بانو

نشسته ام بنویسم مرا رها نکنی   

                        که بی تو راه به جایی نمی‌برم، بانو

مسیح نیز مریض مرا علاج نکرد

                                ولی به لطف تو امروز بهترم، بانو

قلمروی تو خلاصه نمی شود در قم
همه زمین و زمان را به دست تو دادند

نجات مردم قم دست «میرزای قمی» است
نجات هر دو جهان را به دست تو دادند

هر چی فکر کردم چی بنویسم کلمه ای به ذهنم نیومد

جز اینکه بگم

شهید نظر می کند به وجه الله

تولدت مبارک

گفتم به عارفی که گدایی کجا کنم

گفتا برو به طوس و بگو یا ابالجواد