رسالت بیدارگرانه امام سجاد (علیه السلام ) چندان دیر آغاز نشد. با فاصله اى کوتاه از واقعه کربلا، على رغم همه دردهاى درونى و رنجهاى جسمى ، امام بر سکوى رهبرى ایستاد. از لابلاى توده هاى غم و درد، قد برافراشت و چنان با سخنان برنده اش ‍ فضاى تیره اتهام ها و تبلیغات مسموم امویان را شکافت که کورترین چشم ها، درخشش حقیقت را دیدند و سنگترین دل ها، لرزیدند و بر مظلومیت حیسن و خاندانش گریستند و بر آینده خویش بیمناک شدند!

امام على بن الحسین (علیه السلام ) در مدت اقامت خویش در کوفه ، دو بار به احتجاج برخاست ؛ یک بار روى سخنش با مردم پیمان شکن کوفه بود، و بار دیگر در «دارالاماره» و در برابر عبیدالله بن زیاد.

وای از غریبی ، وای از غریبی

   بیمار غیر شربت اشک روان نداشت 
                                           بودش هزار درد و توان بیان نداشت 
دانی چرا ز آل پیمبر کشید دست 
                                              نقشی دگر به کار ستم آسمان نداشت 
       تنها زمین نداشت به سر دست از فلک 
                                             پایی به عزم پیش‌نهادن، زمان نداشت 
              یکسر به خاک ریخت گل و غنچه، شاخ و برگ 
                                       آمد ولی زباغ نصیبی خزان نداشت 
دانی به کربلا ز چه او را عدو نکشت 
                                          تا کوفه زنده ماندن او را گمان نداشت 
        از تب زبس که ضعف بر او چیره گشته بود 
                                                  می‌خواست بگذرد ز سر جان، توان نداشت 
    یک آسمان ستاره به ماه رخش ز اشک 
                                                    می‌رفت، یک ستاره به هفت آسمان نداشت 
 در ترکش دلش که دو صد تیر آه بود 
                                           می‌برد و غیر قامت زینب کمان نداشت